علی(ع)و پیامبر(ص)حجت خدا بر خلقند...
من و این(اشاره به حضرت علی (علیه السلام) کردند)حجت خدا بر خلق هستیم.
(ینابیع المودة،باب ۵۶،ص۲۳۹،حدیث۵۷،چاپ هشتم،دارالکتب العراقیه،سال۱۳۸۵ هـ . ق .)
من و این(اشاره به حضرت علی (علیه السلام) کردند)حجت خدا بر خلق هستیم.
(ینابیع المودة،باب ۵۶،ص۲۳۹،حدیث۵۷،چاپ هشتم،دارالکتب العراقیه،سال۱۳۸۵ هـ . ق .)
یک روز پیامبر اکرم (صل الله علیه و آله و سلم)خواست از یک پرنده ی بریان تناول کند دست به دعا برداشت و گفت: خدایا هم اکنون محبوب ترین خلق خود را نزد من بفرست تا با من از این پرنده تناول نماید. ناگهان علی بن ابی طالب(علیه السلام) بر پیامبر وارد گردید و هر دو از آن پرنده ی بریان تناول فرمود.
(۱-صحیح ترمذی،ج۱۳،ص۱۷۰
۲-جامع الاصول،ابن اثیر،ج۹،ص۴۷۱
۳-اسد الغابة،ج۴،ص۳۰
۴-تذکره ی سبط،ص۴۴،چاپ غری
۵-شرح ابن ابی الحدید،ج۴،ص۲۲۱
۶-تاریخ بغداد،ج۳،ص۱۷۱ و ۳۶۹، ج۸،ص۳۸۲)
ابن عباس:هنگامی که نازل شد آیه:
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّة.جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ:
آنهاکه ایمان آورده اند و نیکو کار شدند به حقیقت بهترین اهل عالم هستند.پاداش آنها نزد خدا باغهای بهشت های عدن است که نهر ها زیر درخت هایش جاری است و در آن بهشت ها جاویدان متنعمند و خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا راضی و خشنود هستند.(سوره بینه،آیات 7 و 8)
رسول اکرم(صل الله علیه و آله و سلم) خطاب به علی بن ابی طالب(علیه السلام) فرمود:
هر که معتقد نباشد که علی(علیه السلام) بهترین مردمان است کفر ورزیده است.
اگر مردم می دانستند که از چه زمانی علی (علیه السلام) "امیرالمومنین" نامیده شده،فضائلش را انکار نمی کردند، علی(علیه السلام) "امیرالمومنین" نامیده شد در حالی که آدم بین روح و جسد بود، و خداوند (در عهد آلست) فرمود:آیا من پروردگارتان نیستم،گفتند:آری هستی،[در این هنگام] خداوند تعالی فرمود: من پروردگارتان هستم، و محمد(صل الله علیه و آله و سلم)پیامبرتان است، و علی(علیه السلام) امیر بر شماست.
(ینابیع المودة،باب 56،ص238،حدیث پنجاه و سه از هفتاد مناقب در فضائل اهلبیت)
*نکته:میر سید علی همدانی شافعی در مودت القربی،عنوان مودت چهارم را اینگونه قرار داده: علی(علیه السلام) امیرالمومنین و سید و سرور اوصیا،و حجت خدا بر جهانیان است.
فقط حیدر امیرالمومنین است...
ای سلمان،وصی من، و وارث من، و اداء کننده دین من، و وفا کننده ی وعده های من علی بن ابی طالب(علیه السلام) است.
(ینابیع المودة،باب۵۶،ص۲۳۱،حدیث سوم از هفتاد مناقب در فضائل اهل بیت)
*نکته:شیخ سلیمان بعد از نقل این روایت می نویسد:این را احمد حنبل در مسندش نقل کرده است.
برای هر پیامبری وصی و وارثی هست،و بدرستی که وصی و وارث من علی بن ابی طالب(علیه السلام) است.
(ینابیع المودة،باب۵۶،ص۲۳۲،حدیث هشتم از هفتاد در فضائل اهلبیت،چاپ هشتم،دارالکتب العراقیه،سال۱۳۸۵ هـ. ق.)
سوره بقره
برکت پس از ظهور
كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ
همانند دانه ای که از آن هفت خوشه بروید. (سوره بقره،آیه ۲۶۱)
عالم شافعی جمال الدین مقدسی دمشقی در کتاب عقد الدرر ار حضرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب(علیه السلام)روایت کرده است که در توصیف امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرمود:
مهدی،فرماندهان خودش را به گوشه و کنار سرزمین ها می فرستد تا عدالت را میان مردم اجرا کنند... و شر از میان برود و خوبی پا بر جا می ماند.... گندمی که کاشته شود هفتاد بار از آن برداشت می شود.
(عقدالدرر،ص۲۵۹)
*نکته:این سخن و اشاره ی آیه ی کریمه به عصر امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بر میگردد.و ظاهرا منحصر به همان عصر هم باشد.زیرا حدیث علائم و نشانه ها و پدیده های آن عصر نورانی را میدهد.
و حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) داناترین فرد به آیات قرآن و مقاصد آن می باشد.
پیامبر خدا(صل الله علیه و آله و سلم)فرمود:علی،داناترین فرد پس از من به تاویل قرآن و آن چه نمی دانید هست. (شواهد التنزیل،ج۱،ص۲۹)
هیچ کس در روز قیامت بر صراط عبور نخواهد کرد مگر آن که علی (علیه السلام)اجازه عبور برای او نوشته باشد.
(۱-الریاض النضره،ج۲،ص۱۷۷ و ص۲۴۴
۲-الصواعق المحرقه،ص۷۵)
سوگند به آن کس که جانم در دست اوست به تحقیق این علی و شیعیان او هستند که در روز قیامت کامیاب و رستگار خواهند بود.
(الدر المنثور،جلال الدین سیوطی،تفسیر آیه ۷،سوره مبارکه مبینه)
علی (علیه السلام) از من است و من از او هستم، و او سرپرست هر مرد و زن با ایمان بعد از من است.
(ینابیع المودة،باب ۵۶،ص۲۳۴،حدیث هجدهم از هفتاد مناقب در فضائل اهل بیت)
اگر دریا ها مرکب شود و درخت ها قلم گردد و بنی آدم نویسنده و جن ها حساب کننده، نمی توانند فضائل تو را شماره کنند ای ابوالحسن.
(۱-کتاب کفایة الطالب،محمد بن یوسف گنجی شافعی،باب ۶۲
۲-کتاب مودت القربی،میر سید علی همدانی شافعی،مودت پنجم
۳-کتاب ینابیع المودة،شیخ سلیمان بلخی حنفی،باب ۵۶،ص۲۴۹)